In een bovennatuurlijke versie van Parijs waar vampieren, heksen en weerwolven – en nog veel meer bijzondere wezens – samenleven, ontmoeten twee jongens elkaar. Sébastien heeft de mensenwereld net verlaten om naar de magische universiteit te gaan. Hij voelt zich schuldig omdat hij zijn familie heeft achtergelaten, en vindt het spannend om opnieuw te beginnen in de grote, bruisende stad. In de hoop zijn zorgen te vergeten gaat hij een avond uit, en kust hij een knappe vampier. Maar door zijn onzekerheden vlucht hij toch snel weg, om dezelfde vampier de volgende ochtend voor zijn deur tegen het lijf te lopen…
Les Normaux is het eerste deel van een graphic novel-serie. Het boek is mooi vormgegeven met sfeervolle tekeningen waarin de dialogen goed te volgen zijn. De overgang tussen scènes voelde vaak wat abrupt, maar misschien komt dat doordat ik nog niet heel veel graphic novels heb gelezen.
Op de omslag staat “Jongen ontmoet vampier, een liefdesverhaal”. Dat vat inderdaad het hele verhaal samen. Het focust zich echt op de gevoelens van twee jongens (of eigenlijk mannen, want ze zijn achter in de twintig) die elkaar in een bar ontmoeten en in hetzelfde appartementencomplex blijken te wonen. Beiden durven niet toe te geven dat ze de ander zien zitten, waardoor het een lief verhaal is dat zich langzaam opbouwt, met veel dialogen tussen de hoofdpersonages en tussen hun vriendengroepen.
Een uitgebreide, diverse cast
Sébastien is nieuw in Parijs, waar hij in magie onderwezen wordt en met twee jongens bevriend raakt. Elia is onderdeel van een vriendengroep die uit drie meiden bestaat en daarnaast spelen de oom en tante van Sébastien ook een grote rol. Het zijn dus behoorlijk wat personages die op je afkomen. Diversiteit is een belangrijk thema in het boek: achterin staan zelfs paspoortjes met ieders afkomst, genderidentiteit en seksuele oriëntatie. Bijna ieder personage benoemt ook wel ergens dat laatste, wat niet altijd even natuurlijk voelt. Daardoor werd de diversiteit en misschien onnodig dik bovenop gelegd.
Een romance met een urban fantasy-decor
Qua plot laat het verhaal nog niet zoveel zien. We bevinden ons in een versie van Parijs die bewoond wordt door vampiers, weerwolven, ondoden, djinns – noem maar op. Dit zie je vooral terug in de tekeningen, maar is niet echt een integraal onderdeel van het verhaal zelf. Als ze allemaal mensen waren geweest, had dat nauwelijks iets aan het plot afgedaan. Nu kun je natuurlijk niet héél veel verhaal kwijt in een graphic novel, dus hopelijk wordt het fantasy-element meer dan een decor in de volgende delen.
Iets te veel uitweiding
Juist omdat je in graphic novels selectief moet omgaan met de ruimte, was het opvallend dat er best wat scènes waren die weinig met de hoofdlijn te maken hadden. Zo volgen we ook een vriendin van Elia, die alleen onenightstands beweert te willen en toch een date krijgt waarvan ze meer lijkt te hopen. Er zijn ook een paar bladzijdes waarin het konijn van Sebastien de hoofdrol speelt, waarvan ik de functie niet helemaal begreep. Ik weet dat er in graphic novels wel vaker intermezzo’s voorkomen, maar ik vond het hier van het verhaal afleiden. Eén van de personages kreeg daardoor wel iets meer diepgang, maar ik was eigenlijk liever meer over de hoofdpersonen te weten gekomen. Deze passages kwamen over als bonushoofdstukken die misschien beter aan het einde hadden gekund, zodat het verhaal er niet door onderbroken werd.
Conclusie
Al met al is Les Normaux een leuke graphic novel voor wie van romantische verhalen met een langzame opbouw en een zeer diverse cast houdt. Fans van Heartstopper zullen hier zeker van genieten: hoewel deze personages tien jaar ouder zijn, vond ik hun dialogen en gedachten soms wat tienerachtig aandoen. Het bovennatuurlijke tintje is een leuke toevoeging, maar ik hoop dat dit in de vervolgdelen een prominentere rol gaat spelen.
